| รายละเอียด | เมื่อวันอาทิตย์ ที่ 21 2553 มีนาคม วัดไร่ อ.วิเศษชัยชาญ จ.อ่างทอง ได้จัดพิธีพรหมภิเษก และพุทธาภิเษก พระพรหม รุ่นซ่อมโบสถ์ และวัตถุมงอื่นของวัด โดยได้นิมนต์พระเกจิอาจารย์ผู้ทรงเวทย์วิทยาคม ที่มีชื่อ พ้อง และ คล้องเสียง กับหลวงปู่ผาด งเป็นเจ้าอาวาสวัด และเป็นประธานปลุกเสกพระดังนี้
หลวงปู่ผาด-ผล-พูน-เพิ่ม-พร้า-เพี้ยน-เศียร-มี
หลวงพ่อผาด วัดไร่ เจ้าแห่งการอัญเชิญพระพรหม,พระนารายณ์ และพญาครุฑอันศักดิ์สิทธิ์,หลวงปู่ผล วัดอินทราราม เจ้ามหาเศรษฐีนววโกฏิ แก้วสารพัดนึก และมนต์พระสีวลี,หลวงปู่พูน วัดบ้านแพน เจ้าแห่งดอกไม้ทอง และยอดพระคาถาชินบัญชร,หลวงพ่อเพิ่ม วัดป้อมแก้ เจ้าแห่งมนต์ต่อลาภ และเหรียญสู้ปืน,หลงปู่พร้า วัดโคกดอกไม้ เก่งจินดามณี เสกข้าวสารหิน และน้ำมนต?บาทเดียว,หลงพ่อเพี้ยน วัดเกริ่นกฐิน เจ้าแห่งเสือ และชาคงกระพันแห่งทุ่งทานตะวัน,หลวงปู่เศียรแห่งวัดมมะนาวหวาน เก่งตะกรุด และมนต์คาถา คงกระพัน ชาตรี,หลวงปู่มี วัดม่สวงคัน เจ้าแห่งวิชาแคล้วคลาด ค้าขาย ยันต์เกราะเพชร
วันนั้นสุดยอดพระเกจิอาจารย์ 7 รูป(หลวงพ่อเพี้ยน วัดเกริ่นกฐิน ติดกิจงานวัดประจำปีไม่ได้มา จึงได้นำ วัตถุมงคลไปกราบขอบารมีท่านที่วัดให้ช่วยเมตตาปลุกเสกให้ในภายหลัง) ปลุกเสกแบบเต็มที่ โดยหลวงปู่เพิ่ม จุดเทียนชัย ด้วยใบขนุน อันเป็นเคล็ดว่า เพิ่ม-ผล-หนุน
ใครมารวมงานคงจำได้ ก่อนเวลาปลุกเสก หลวงปู่ผาด นั่งนับอาสนะพระที่มาเสก ซึ่งจัดไว้ 7 ที่ แต่ท่านนับได้พียง 6 ที่ นับอยู่นาน ก็นับ 1 ถึง 6 หลายคนคิดว่าท่านคงหลงลืมไปบ้าง ซึ่งก็ไม่แปลกเพราะท่านก็ชราภาพอายุถึง 95 ปีแล้ว พอจะเริ่มพิธี ท่านจึงอาสนะพระได้ 7 ที่ ถูกต้องครบถ้วน
ตอนกลางคืน โยมวัดฝันว่า พิธีเสกพระในตอนบ่ายนั้น มพระพรหม มาพร้อมกับเทวดา แต่งตัวสวยงามเลยที่เดีย มากัน 7 ขบวน เหาะลงมาทักทายหลวงปู่ผาด 6 ขบวน อีก 1 ขบวนรออยู่ด้านนอกเมื่อหลวงปู่ผาด เข้าที่ปลุกเสกนั้นแหละ ขบวนที่ 7 จึงเหาะลงมากราบท่าน และจำได้ในฝันว่า พระพรหมคุยกันว่า วัดไร่เล็กๆ แค่นี้ เชิญพระพรหมมาได้ตั้ง 7 องค์เลย คำพูดในฝันนี้ จึงเป็นที่มาของการตั้งหัวเรื่องในครั้งนี้
เรื่องนี้ประจวบเหมาะกับ ที่หลวงปู่ผาด ท่านนับอาสนะพระได้ 6 องค์ หมายถึง พระพรหม 6 คณะที่เข้ามาหาท่าน ส่วนอีกคณะยังไม่เข้ามา ท่านเลยยังไม่นับรวมเป็น 7 ต่อเมื่อเข้ามาแล้ว ท่านจึงนับได้ 7 คณะพระพรหม หรืออาจเป็นที่โยยมวัดเหนื่อยจากการจัดงานปลุกเสกพระ เลยพาลฝันเป็นเรื่องเป็นราว สุดแล้วแต่ใครจะพิจารณา |
